My story (so far)

Waar zal ik beginnen?

Laten we beginnen bij hoe het allemaal is begonnen.

Voordat ik mij bezig hield met fitness, voeding en lifestyle was ik vooral druk met andere dingen. Ik werk fulltime als Management Assistant bij een accountantskantoor en ben sinds juli 2016 afgestudeerd voor de HBO-studie Bedrijfskunde MER aan de Hogeschool van Amsterdam. Deze deeltijd-studie volgde ik naast mijn werk. Dit betekende dat ik twee avonden in de week na mijn werk een avondcollege volgde en mijn sociale leven op een lager pitje stond. Sporten en gezond eten hadden dan ook niet de hoogste prioriteit.

Ik ben iemand die niet snel in gewicht aankomt, maar een paar jaar géén beweging en ongezond eten / wijntjes drinken doet echt iets met je shape. Ik was voor mijn doen redelijk wat aangekomen in vet, maar ook zag ik dat mijn hele shape minder mooi was geworden. Rond mijn middel, armen en benen zaten meer vetjes, maar ook was alles slapper/minder strak geworden. Nobody likes that! Dus ookal verklaarden mensen om mij heen mij voor gek (“je bent toch superslank?!”), als ik in de spiegel keek (lees: in mijn ondergoed) dan zag ik een groot verschil met vroeger.

This is it.

Direct na mijn studie heb ik het roer omgegooid: “I’m gonna do this. I’m going to transform my body! No excuses!”

Een oud klasgenoot van mij was Personal Trainer geworden en gaf Small Group Training in de omgeving van Amersfoort. Omdat ik in Ede ben gaan wonen wilde ik kijken of er een vergelijkbare gym was in de omgeving. Dat was het moment dat ik terecht kwam bij Lijfstijlcentrum Franken, te Ede.

Waarom Small Group Training?  Ik wilde heel graag persoonlijke begeleiding om zeker te zijn van het behalen van mijn fitnessdoelstellingen. Ik had niet of nauwelijks verstand van afvallen/strakker worden en had dan ook de nodige expertise nodig.

Een Personal Trainer voor één op één trainingen vond ik destijds gewoon veel te duur. In klein groepsverband krijg je nog steeds persoonlijke aandacht, maar dan is het betaalbaarder. Maar zoals ik eerder aangaf, vond ik het voorheen heel leuk om in groepsverband te sporten. Je motiveert elkaar en het heeft een gemoedelijke sfeer.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik begon met drie keer per week trainen bij Lijfstijlcentrum Franken. Dit was ontzettend leuk om te doen. Ook kreeg ik het nodige voedingsadvies. Al heel gauw kreeg ik mijn partner ook zo gek om mee te doen. Hij is iemand die wel snel aankomt en na een aantal maanden trainen en gezonde voeding (en wat biertjes in het weekend) begon hij veel complimenten te krijgen en besloot een vriend van hem ook mee te doen. Ook kreeg ik een vriendin van mij zo ver om zich in te schrijven. Inmiddels is zij al veel afgevallen. Dit is zo leuk om te zien!

Mijn doelstelling was het verlagen van mijn vetpercentage en strakker worden door middel van krachttraining. Ik had geen overgewicht (een vetpercentage van 19%) en Patrick Franken (eigenaar van het lijfstijlcentrum) gaf aan dat ik in ieder geval niet hoefde af te vallen. Een gezond/acceptabel vetpercentage voor vrouwen ligt tussen de 21-31%.

Toch had ik een ideaalplaatje in mijn hoofd. Al heel gauw kwam het erop neer dat ik heel graag naar een gespierder en meer atletisch lijf toe wilde werken. Mijn vetpercentage was redelijk netjes, maar cijfers zeggen niet alles. Alles was minder strak geworden en ik was voor mijn doen wel wat dikker aan het worden (ookal was ik nog slank, als je het nog volgt, haha). Ik ben klein van stuk en zie al heel snel verschil als ik wat ben aangekomen. Mijn visceraal vet (vet rond de organen) was overigens maar 1% (dit is zeer laag), dus dat is ook goed om te weten en zeker niet onbelangrijk.

Ik begreep het best als mensen om mij heen bijna boos werden als ik ook maar durfde te zeggen dat ik wat moest afvallen, want dan hoorde ik “nou, als jij jezelf dik noemt dan ben ik een olifant in jouw ogen!”. Echter, keek ik hierbij puur naar mezelf en zat ik gewoonweg niet meer lekker in m’n velletje.

Na een tijdje getraind te hebben kwam ik in gesprek met Ilja Daane, de vriendin van Patrick. Zij is zelf Personal Trainer, net als Patrick. Op dat moment was zij in de voorbereiding voor een bodybuildingwedstrijd (klasse: Women’s Physique). Ik had eerder gelezen over dit soort wedstrijden en dit vond ik toen al super interessant, maar ook heel onbereikbaar voor mij. Ilja vroeg aan mij: “Wil jij geen wedstrijd doen?”. Ik schrok er even van. “Ik? Een wedstrijd? Zou ik dat kunnen bereiken?”. We zijn al gauw aan tafel gaan zitten en ik ben er over gaan nadenken.

Ookal las ik veel online ervaringen en zelfs waarschuwingen over de zware voorbereidingen en het mentale aspect ervan, ik wist dat dit iets was wat ik écht graag wilde doen. Het leek mij zo onwijs gaaf om mee te maken, maar ook een manier om mijn droomlijf te verwezenlijken.

De shape die mij het meeste aansprak was dat van een bikinifitness atleet. Ilja wees mij er al heel gauw op dat een wedstrijdshape maar tijdelijk is, maar dat het wel mogelijk is om na een wedstrijd een bepaald vetpercentage te onderhouden.

Bikinifitness?

In de bodybuilding heb je veel verschillende niveaus en klasses qua wedstrijden. Mijn doel was dus om mee te doen aan een bikinifitness wedstrijd (een beginnersklasse). Bikinifitness is de meest vrouwelijke vorm van bodybuilding. In deze klasse moet je slank zijn, maar wel met zoveel mogelijk spiermassa. Je zit dus in een laag vetpercentage zodat je buikspieren, lijnen en algehele spierdefinitie zichtbaar is. Tijdens de wedstrijd poseer je in een glitter bikini, hoge hakken en heel veel sieraden. Je toont op zo’n sierlijke mogelijke houding je resultaat.

How to get there.

Oké. Ik had besloten dat ik er 100% voor zou gaan. Maar hoe? Ilja en ik hebben samen een plan opgesteld. Allereerst kreeg ik een voedingsschema op basis van mijn lichaamssamenstelling zoals deze nu was. Ook zou ik naast Small Group Training van Ilja zelf Personal Training krijgen en moest ik mijn cardio opschroeven. “Hè, bah! Daar zie ik dan wel tegenop”. Maar het bereiken van een laag vetpercentage gaat dan ook niet zonder slag of stoot.

Naast het bereiken van een wedstrijdshape, moest er nog meer gebeuren. Ik had er bijvoorbeeld geen rekening mee gehouden hoeveel geld het kost. Denk aan inschrijfkosten als lid van de IFBB Nederland en als deelnemer voor de betreffende wedstrijd, aanschaf van bikini, schoenen en sieraden (een bikini kost toch een paar honderd euro) en poseerlessen.

In een paar maanden tijd zag ik mijn lichaam meer en meer veranderen. Ik kan je vertellen dat het zo onwijs motiverend voelt om deze veranderingen te zien. Zeker als je er zo hard voor werkt. Het is veel geduld hebben, maar als je vertrouwen hebt in het hele proces werpt het zijn vruchten af.

Ik begon de lijnen van mijn buikspieren te zien en alles was veel gestroomlijnder. Dat je dat kunt bereiken in relatief korte tijd vind ik nog steeds verbijsterend. Bodybuilding is echt het “finetunen” van je lichaam zoals jij dat wilt. Wat zit het menselijk lichaam toch briljant in elkaar.

Ookal zie je op een gegeven moment een mooi resultaat, de weg ernaartoe is heel zwaar. Je moet al je voeding afwegen en er is geen ruimte voor cheatmeals. Hoe dichter wij bij de wedstrijd kwamen, hoe meer er geschrapt werd uit mijn voedingsschema (rijst, zuivel etc.).

Ook je sociale leven moet even pas op de plaats maken. In het begin nam ik heel braaf mijn bakjes kip met broccoli mee, maar hoe langer ik bezig was hoe meer ik eigenlijk geen zin had om omgeven te worden door mensen en dierbaren die zelf wel alles konden eten wat ze willen. Normaal had ik hier eigenlijk geen moeite mee, maar een halfjaar lang is een lange tijd om zo in restricties te eten kan ik je vertellen. Maarja, nobody said it was easy, right?!

Poseerlessen

Oké, ik moet dus poseerlessen volgen. How hard can it be?

Ik had mij inmiddels ingeschreven voor de Juliette Bergmann Cup op 19 maart 2017. Het trainen en mijn progressie verliep volgens plan, maar het was nu tijd poseerlessen te gaan volgen. Ik had mij ingeschreven voor een poseerles bij Lesley Barents (Nederlands Kampioen Bodyfitness). Zij bood poseerlessen aan voor zowel bikinifitness als bodyfitness (een zwaardere klasse).

Mijn eerste poseerles vond ik erg spannend, want ineens moest ik in een groepsverband laten zien wat ik in mijn mars had. Maar bij Lesley werd ik al heel gauw gerustgesteld dat ik het zo slecht nog niet deed en dat het vooral veel thuis oefenen was. Naast de poses voor de vergelijkingen moest ik ook mijn i-walk oefenen (individueel loopje om je eigen shape zo goed en elegant mogelijk te laten zien aan de jury).

Na deze groepsles heb ik lessen gevolgd bij Vivian Hylkema (voormalig bodybuildster). Aangezien zij veel mensen begeleidt (in meerdere klassen) en mijn coach Ilja haar ook kent, besloot ik ook bij haar de kunst van het poseren te oefenen. Ookal behoorde zij tot de zwaardere klasse van de bodybuilding wedstrijden, zij kon absoluut veel advies geven over wat de jury precies van je wilt zien en hoe je je zo vrouwelijk en zelfverzekerd mogelijk kunt presenteren. Ik heb veel gehad aan deze lessen en het is ook een schat van een vrouw! Ook is zij heel open over haar verleden en daar heb ik veel respect voor.

Ten slotte heb ik een poseerles gevolgd bij Tamara Miesen (IFBB Belgian Bikini Champion, zie hier haar facebookpagina). Zij had zeer gerichte tips hoe je in deze klasse zo sierlijk mogelijk jouw shape kan presenteren op het podium.

Bikini ophalen

Mijn bikini liet ik maken bij Myviola Swimwear (website: http://myviolaswimwear.com/). Ik wist al precies hoe deze eruit moest gaan zien en nu was het eindelijk tijd om deze op te halen. Spannend!

Nu ik daar in mijn ultrakleine bikini stond werd de druk op mijn schouders toch wel heel zwaar en kreeg ik knikkende knietjes. Het was bijna zover! Nog maar een paar weken te gaan!

Ik weet nog dat ik nog steeds vond dat mijn taille niet smal genoeg was en dat terwijl mijn vetpercentage op een lage 11% zat. Achteraf bevestigt dit dat mijn zelfbeeld niet altijd even realistisch is geweest.

Wat een prestatie was dit!

When the door slams right in your face…

Op een zondag sprak ik af met mijn beste vriendin. Zij zat aan de warme chocolademelk met slagroom, ik aan een zwarte koffie. Baas boven baas, dus! Ik had het er zo mee gehad, mentaal, dat ik de hele dag het gevoel had dat ik wel kon janken (moodswings). Toen ik thuiskwam brak ik eventjes. Ik liep al weken met vervelende darmklachten en een pijnlijke opgezette buik. Het leek alsof ik een voedselintolerantie had voor iets, maar ik wist niet wat precies. We waren inmiddels via een diëtiste bepaalde voedingsmiddelen aan het schrappen om te kijken waar het aan lag, maar ik at inmiddels mede hierdoor eigenlijk veel te weinig.

Die maandag werd ik erg beroerd wakker en dinsdag resulteerde dit in koorts. Dit is het moment waarop ik meer moet vertellen over mijn gezondheid. Eind november kreeg ik na een tijdje van pijnlijke darmklachten een inwendig darmonderzoek, waarbij de diagnose van Colitis Ulcerosa is vastgesteld (Coli-wattes?). Dit is een chronische darmziekte.

Het verschil tussen de ziekte van Crohn en Colitis Ulcerosa ligt hem in de locatie van de darmontsteking. Bij Colitis Ulcerosa beperkt dit zich tot in de dikke darm. Op dat moment was de ontsteking niet heel ernstig en konden de artsen dit met medicatie binnen een maand weer rustig krijgen. Ook dit was tijdens mijn wedstrijdvoorbereiding. Omdat het nu rustig bleef, konden wij volgens de arts gerust doorgaan hiermee.

Enfin, ik had dus koorts. Ik voelde me erg beroerd en had weer pijnlijke darmkrampen. In de nacht van donderdag op vrijdag is het helemaal misgegaan en had ik een ernstige opvlamming van mijn darmontsteking. Ik was bijna flauwgevallen in de badkamer, maar toen ik de verpleegkundige van de MDL-afdeling sprak, heeft zij mij toch geadviseerd het weekend aan te kijken, want dit hoorde toch bij de ziekte…

Ik kan je vertellen dat het weekend een hel was. Ik kon alleen maar op de bank liggen en mijn krampen werden steeds heftiger. Mijn vriend moest eigenlijk alles voor mij doen, want ik werd snel duizelig en viel een paar keer bijna flauw. Ik was inmiddels veel bloed verloren bij de stoelgang (dit zijn de symptomen van een actieve ontsteking) en maandag kwam ik in het ziekenhuis voor controle. De volgende dag moest ik voor een inwendig darmonderzoek komen. Ik zag erg bleek, dus de arts schrok zich rot toen hij mij zag.

Mijn hele dikke darm bleek zwaar ontstoken te zijn en ik had erge bloedarmoede. Mijn vriend kwam mij ophalen op de uitslaapkamer, maar de arts wist te vertellen dat ik niet naar huis kon gaan.

Om een lang verhaal kort te maken (deze is al best lang, haha) heb ik een week in het ziekenhuis gelegen en sloegen de medicijnen eerst niet aan, waardoor ze bijna besloten hadden mijn dikke darm te verwijderen.

Ik had veel geluk dat het zwaarste medicijn tegen Colitis Ulcerosa (thank god!) wel aansloeg, namelijk remicade via het infuus. Toen mijn bloedwaarden voldoende waren, mocht ik naar huis om verder te herstellen, maar zat een wedstrijd er voorlopig niet in. Ik moest nu gaan herstellen en rustig aan doen.

 

 

Nog een wedstrijdvoorbereiding?

Ookal heb ik een tijdje volgehouden dat ik toch graag nog een keer mee zou willen doen met een bikinifitness wedstrijd, voorlopig ga ik dit even niet doen. Het belangrijkste is dat ik nu even focus op mijn algehele gezondheid en ook het mentale aspect van het chronisch ziek zijn. Wedstrijd zullen er altijd zijn, dus dit kan ook op een later moment. Ik ga gewoon door met trainen en dat blijft een passie voor mij. Daar hoeft niet persé een atletische shape bij te horen. Desnoods is dat niet persé gezond.

Blijf mij lekker volgen, dus! Mijn fitness journey stopt hier niet!

Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal (het is niet niks), maar ik hoop dat je dit met veel plezier en interesse gelezen hebt.

Bij vragen/opmerkingen, neem gerust contact met mij op!

Liefs,

Isabelle